صفحه 379

هم اکنون، این ناهشیار است که از رابطه با آبجکت مراقبت می کند و این کار را به گونه ای انجام می دهد که به نظر می رسد توهم قدرت و تخیل تفوق را به تباهی بکشاند. آبجکت نسبتهای وحشت آفرین را علیرغم تلاش هشیارانه برای تقلیل آن در نظر می گیرد. در نتیجه، تلاشهای ایگو به منظور جدا کردن خود از آبجکت و تحت نفوذ قرار دادن آن بسیار وحشیانه می گردد. در نهایت خودش را با سیستمی منظم از دفاعها در بر می گیرد( که آدلر به شایستگی درباره آن بحث کرده است) به منظور آنکه لااقل توهم تفوق را نگه دارد. از خود بیگانگی شخص درونگرا از آبجکت در این حالت تکمیل می شود؛ او خودش را با تمهیدات دفاعی از یک طرف خسته می کند در حالی که از جهت دیگر تلاشهای بی حاصلی برای تحمیل خواسته خود بر آبجکت و حمایت از خود به خرج می دهد. این تلاشها دائما توسط تأثیرات گیج کننده ای که از آبجکت دریافت شده است به تعویق می افتد. به طور پیوسته خودش را علیه خواسته اش بر او تحمیل می کند، نامطبوع ترین و لجوجانه ترین تأثیرات را بر می انگیزاند و در هر قدم مزاحم او می شود. ستیزه درونی بزرگی به منظور "به راه ادامه دادن" همواره نیاز است. قالب معمولی که نوروز او به خود می گیرد، psychastenia است، یعنی مرضی که مشخصه آن از یک جهت حساسیت مفرط و از جهت دیگر در معرض قرار داشتن شدید برای فرسودگی و خستگی دیرینه می باشد.

627      تحلیلی از ناهشیار شخصی مقدار زیادی از تخیلات قدرت را که با ترس از آبجکتهایی که او خودش با فشار آنها را فعال نموده است و ترس از چیزی را که او اغلب قربانی شان است را آشکار می نماید. ترس او از آبجکتها به نوعی خاص از بزدل بودن می انجامد: او از اینکه خودش یا عقایدش شناخته شود شانه خالی می کند زیرا می ترسد که این امر صرفا قدرت آبجکت را افزایش دهد. او از تأثیرات شدید بر دیگران هراسناک می گردد و به ندرت از ترس وقوع در تأثیرات خصومت آمیز رها می شود. آبجکتها برای او ویژگیهای توانا و وحشت آفرینی دارند – ویژگی هایی که او به طور هشیارانه نمی تواند در آنها تشخیص دهد اما تصور می کند که از طریق ادارک ناهشیارش آنها را مشاهده می کند. به دلیل آنکه رابطه او با آبجکت شدیدا سرکوب شده است، از طریق ناهشیار که با ویژگی های بعدی بار می شود، رخ می دهد. این ویژگی ها عمدتا بچه گانه و کهن می باشند و در نتیجه رابطه با آبجکت هم ابتدایی می شود و به نظر می رسد که به آبجکت قدرتهای جادویی اعطا شده است. هر امر غریب و تازه ای برانگیزنده ترس و بدگمانی است، گویا ترسهای ناشناخته پنهان هستند؛ ماترک ارث و اموری از این دست به روح او دلبستگی یافته اند گویا طنابهایی نامرئی می باشند؛ هر تغییری، قطعا اگر خطرناک نباشد باعث آشفتگی می شود زیرا به نظر می آید که نوعی پویایی جادویی به آبجکت اعطا می کنند. ایده آل او جزیره ای تنهاست که در آن چیزی بجز آنچه او اجازه داده باشد، حرکت نمی کند. اثر داستانی ویچر یعنی اچ اینر، بینش عمیقی به این سوی خلقیات درونگرا داراست و نیز دارای بینش عمیقی به نماد پردازی اصیل ناهشیار جمعی می باشد. اما این مسأله دوم را باید به کناری قرار دهم زیرا مخصوص به توضیحی از تیپها نمی باشد اما پدیده ای عمومی است.