صفحه ۲۸۲

473            بایستی زمانی که گزارش گروس را از این تیپ با آگاهی بسیار تعقیب می کنیم، این انتقاد را در ذهن متحمل شویم. آگاهی شدید همانطوری که گروس می گوید، عبارتست از "تأسیس فردیت خوداندیشانه". به دلیل تأثیر قوی contractive"، به محرکهای خارجی همواره به دید یک ایده نگریسته می شوند. بجز برانگیزش زندگی عملی، "کششی برای درونگرایی" نیز دیده می شود. "امور نه به صورت پدیده های فردی بلکه به عنوان ایده های جزئی یا اجزاء عقده های وهمی تصور می گردند." این نقطه نظر متناسب است با نظری که سابقا در خصوص دیدگاه های نومینالیستی و رئالیستی و مکاتب افلاطونی، مگاریان و سینیک در دوران باستان گفتیم. از مباحث گروس به سادگی می توانیم تفاوت میان این دو دیدگاه را دریابیم: انسان[برونگرا] که عملکرد کوتاه ثانویه دارد عملکردهای اولیه فراوان و به شکل اتصالی ضعیفی دارد که در یک زمان خاص فعالیت می کنند، که در نتیجه به شکل ویژه تری توسط پدیده های فردی ضربه خورده باشد. در نزد او امور کلی صرفا نامهایی فاقد واقعیتند. اما برای انسان [درونگرا] با عملکرد ثانویه ممتد، حقایق درونی، انتزاعیات، یا امور کلی همواره جلوه های ظاهری را ایجاد می کنند و در نزد او صرفا واقعیات درستی هستند که همه پدیده های فردی را باید ارتباط دهد. در نتیجه طبیعتا رئالیست است(به عبارت اسکولاستیک) از اینرو، آنگونه ای که درونگرا درباره امور می اندیشد همواره بر ادراک امور خارجی ، پیشی می گیرد و متمایل است که نسبی گرا باشد.(پ10) تناسب با پیرامون به او لذت خاص می دهد.(پ11) تمایل شدیدش را برای تناسب بخشی به عقده های تفکیک یافته اش منعکس می کند. از هر نوع "رفتار منع نشده" اجتناب می ورزد زیرا به سادگی او را به انگیزشهای مختل کننده سوق می دهد.(البته انفجارات افکت را باید استثنا نمود) ناجی اجتماعی او به دلیل جذب او در درونش ضعیف است. تسلط یافتن بر ایده های شخصی اش، او را از تسلط بر ایده ها و یا ایده آلهای دیگران باز می دارد. پیچیدگی شدید درونی عقده ها به آنها ویژگی فردی ویژه ای می بخشد. "زندگی احساسی غالبا از لحاظ اجتماعی فایده ای ندارد، اما همواره فردی است".(پ12)